Sadi, Gulistan'inda anlatir :
Bir adam, yikilan evinin karsisina gecmis bir yandan agliyor, diger yandan da ''Ah evim! Cokmeden evvel bari bir haber verseydin de ona gore tedbir alsaydim'' diye soylenip duruyormus.
Birden o harebeden bir ses yukselmis :
''Be adam! Ben yillardir sana, catlayan duvarlarim ve dokulen sivalarimla cokuyorum' diye haber veriyordum. Fakat sen, her defasinda bir avuc toprak ile cikageliyor ve o catlaklari orterek verdigim haberi adeta agzima tikiyordun.''
Hadise manidardir.
Cunku bizim apartmanimiz da suratle tahrip olmakta ve omur binamizdan her gecen gun bir tas daha dusmektedir. Ve cok insaflidir olum...Gelmeden once nice elciler gonderir de, biz bir turlu donup bakmayiz, o elcilerin bembeyaz ikazlarina...
Kac kesif kolu yollamaktadir olum, hayat topraklarimiza...
Lakin biz, ''hastaliktir gecer'' der, ehemmiyet vermeyiz bile...
Gun be gun tukenip gittigimizi gormeyiz...Omur bitmeyecek bir hazine gibi gorunur gozumuze; her seyin bir sona mahkum olduguna inanmak istemeyiz.
Zannederiz ki, ancak boyle mutlu olunabilir ve saadet denilen Anka kusu, sadece boyle bir vehmin semasinda kanat cirpabilir.
Aldaniriz, ama kabul edemeyiz bunu bir turlu...
Ve bir gun olum gelip dikiliverir karsimiza...
Sasirir ve endiseli soruveririz :
''Neden haber vermedin ki?''
Cevap vermek zorunda degildir olum...Cunku o, haberini coktan vermistir.
This entry was posted
on Cumartesi, Ağustos 21, 2010
at 12:00
and is filed under
Icimden Geldigi Gibi...
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
Kayıtlar
