Kendini Bulmak İmtihanı  

Posted by Tespih Taneleri... in

Bu zaman insanların kendini akıntılara kaptırdığı bir zaman... Kaygıların dirençlere dönüşemediği, kargaşaya kapılıp gittiği bir zaman... Ayakta kalmak bir dert... Kendin gibi olmak bir dert... İçinde bir dünya taşımak bir dert... Herkes gibi olmaya, sırayı bozmamaya, farkının peşine düşmemeye razıysan mesele yok. Ama değilsen işin zor. Endişelerine sahip çıkmak, hassasiyetlerini canlı tutmak, kendi zevklerini geliştirmek istiyorsan zor bir hayat bekliyor seni. Göğüslemen gereken pek çok şey olacak. Her gün, her saat... Akıntıya karşı kürek çekmek zordur, kulaç atmak daha da zor... Koyverirsen kendini kolaylaşır her şey... Bunca güçlüğe katlanman, bunca sıkıntıyı göğüslemen gerekmez o zaman. Ama ne kalır geriye senden? Herkes gibi olursun da, ne kadar benzersin kendine? Aklın ne işe yarar? Kalbin ne için atar? Bir idrake sahip olabilir misin? Bir zevke, sana özgü bir inceliğe? Yaratılışına bak, ne çok şey var seni diğer insanlardan ayıran. Bir başkasıyla karıştırılma ihtimalin var mı hiç? Ben benim, sen sensin, o da o! Aynı şablondan çizilmedik, aynı tornadan çıkmadık, aynı makasla kesilmedik. Hepimiz kendimize özgüyüz! Kaşımız, gözümüz, simamız, edamız bize ait... Elimiz, kolumuz, halimiz, hareketimiz bize özgü... Benzeri varsa bile aynısı yok hiçbirinin. Fiziki olarak bu kadar farklıyken birbirimizden, bundan çok daha derin, bundan çok daha zengin olan ruhlarımızın aynılaşmasına nasıl ikna olabiliriz? Kim razı edebilir bizi buna? Nasıl teslim olabiliriz böyle akıldışı bir tezgâha? Hal böyleyken, hakikat buyken, nasıl oluyor da kapılıp gidiyoruz herkesi aynılaşmaya sürükleyen akıntılara? Durup düşünmediğimizden... Kendimizle yüzleşmediğimizden... Dışımızdaki dünyaya teslim bayrağını çekip içimizdeki dünyaya yüz çevirmemizden... Bizi biz yapan içimizdir, dışımız değil! Biz içimizden kotardığımız bir "kendine özgülük"le çıkarız dışımızdaki dünyaya. Orada varolabilmemiz de, orayı zenginleştirebilmemiz de böyle mümkün olur ancak. İçimizin bütün kapılarını sıkı sıkıya kapatarak kendimizin yabancısı olmak, bizi insan olmaktan uzaklaştırır ister istemez. Bir veri olur kalırız, nefes alıp veren bir eşya...


Kendinden bihaber kalmak, bu hal üzere kitleye kitlenip kalmak, sürüyü büyütmek olur sadece. Sürü kavramı insanlar için icat edilmemiştir. İnsanlar güdülmezler, güdülenmezler. İnsanlar ruh sahibidirler, akıl, kalp ve vicdan sahibidirler. İnsani asgari müşterekler olmakla birlikte her insanın herkesten farklı olduğu yönleri vardır mutlaka. İnsanı özel kılan budur. İnsanları değnekçilerle, çobanlarla yönetemezsiniz. Oradan oraya şuursuzca yöneltemez, sürükleyemezsiniz. İnsanları akıntılara zorlayamazsınız. Eğer böyle değilse vaziyet, eğer yutmaya başlamışsa akıntılar herkesi, o zaman insanı aramak gerekecektir yeniden. Çünkü her şeyi akıntılarla ifade edebildiğiniz bir zamanda yaşıyorsanız, insan kayıptır. Böyle bir zaman insanın insanlığının tedavülde olmadığı bir zamandır ancak. Herkes kendini keşfe çıkmalıdır yeni baştan. İnsanlar insanlığı aramaya çıkmalıdır. Kendimizi bulmakla bulabiliriz insanlığı yeniden. Kendimize dair, aklımıza, duygularımıza, vicdanımıza, zevklerimize, idrakimize şeylerin izini sürmektir en önemli işimiz. Bu zaman, böyle bir imtihanın er meydanıdır. Yoksa akıntılar sadece varlıklarımızı değil, hayatı da sürükleyecek karanlık denizlere!


Gökhan Özcan

Share |
This entry was posted on Salı, Ekim 19, 2010 at 07:24 and is filed under . You can follow any responses to this entry through the comments feed .

1 yorum

Adsız  

maalesefki kendinden olmayana kendine benzemeyene karsi pesinen bir korku,kaygi var insanin icinde. harika paylasim sagolasin

19 Ekim 2010 12:16

Yorum Gönder

<< Sonraki Kayıt
Önceki Kayıt >>
Related Posts with Thumbnails
Site'de Kaç Kişiyiz