Selef-i salihînden biri şöyle anlatır:

Bir gün Kürz b. Vebre’nin yanına uğradım, ağlıyordu.


– Ne oldu, aileden birinin ölüm haberini mi aldın, dedim.


– Hayır, daha kötü, dedi.


– Sana ıstırap veren bir rahatsızlığın mı var, dedim.


– Hayır, ondan daha kötü, dedi.


– O halde derdin nedir, diye sorduğumda:


– Kapım kapandı, perdem indirildi. Uyanıp her gece okuduğum hizbimi (Kur’an virdimi) okuyamadım. Bu da olsa olsa benim işlediğim yeni bir günah sebebiyledir, dedi.


Şeyh Sadi Şirâzî şöyle der:


“Eğer ikide bir gönlün başka yerlere gidiyorsa, yalnızlıkta bile huzur bulamazsın. Allah’ın dışındaki şeylerin sevgisini gönlünden çıkardınsa, dünya işleriyle uğraşırken bile O’nunla baş başa sayılırsın.”

Yapılan bir hayır başka bir hayra, kötülük de başka bir kötülüğe davet eder, götürür. Ayrıca hayır ve şerrin her ikisinin azı, çoğuna sürükler.


(İmam Gazalî, İhyâu Ulûmi’d