Çok zaman oldu ki, sıcak tebessümleri üstümüze düşmüyor, kadife mırıltılarını duymuyoruz. Birçokları evlerde istemiyor onları artık. Baba ve annesiyle birlikte oturan kaç tane aile var?

Onlarsız bir dünya için, ya 'sağlam' bir mazereti oluyor karı kocanın ya da taraflardan biri açık açık işliyor kafasına koyduğu günahı. Çok uzun yıllar var ki, evlenecek gençlerin ilk şartı 'birliğe gelmemek' oluyor.Ya onlar, ya ben!' diye birbirlerine rest çekiyor çiçeği burnunda evliler.

Artık evler onlarsız... Odada, eyvanda, sofrada yoklar. Boş evlerimiz lebaleb stres dolu yalnızca. Bu 'stres merkezlerinde' en ağır yük çocuklara düşüyor. Yeni neslin, dizinin dibinde büyüyeceği, çok şey öğreneceği "çınarlar" yok çünkü. Kimse onlara durgun ve sarsılmaz bir sukûnet vaad etmiyor. Dinginlik ve güven vaat eden bir bakış yok üzerlerinde. Onun için çok yalnız ve huysuz büyüyorlar.

Dedesiz ve ninesiz evler 'prens ve prensesler' için yarı açık hapishanelere dönüyor. Onların olmadığı evlerde torunların yüreği daralsa da, karı kocalara böylesi daha elverişli geliyor. "Cennet'in ayaklarının altında olduğu nineler ve torunlarını koklayıp sevmeye en fazla hakkı olan dedeler" huzurevlerinde ölümün meçhul şafağını sayıyorlar.

Bireyin putlaştırıldığı bu çağda, dede ve nine evlere yakıştırılamıyor bir türlü… Torunların sıcak bakışlarından koparılıp ruhsuz, soğuk kamplara terk ediliyorlar. Sevmenin, paylaşmanın, birlikte sevinip ağlamanın çok uzağındaki çukurlara, ölüm bile olmayan, insanî yanının pek bulunmadığı yaşamlara… Çocuklar, onlarsız bir dünyaya şaşkın ve hırçın doğuyorlar. Ve kimsenin onlara veremeyeceği 'kutsal hediyelerinin katillerinin’ bitmeyen koşuşturmaları arasında büyüyorlar.

Çizgi filmlerle, saçma sapan oyunlarla uyuşturulan obez ve şizofren bir nesil için elbirliğiyle çalışıyor 'çekirdek aile!'Hayata telafisi mümkün olmayan yanlışla başlamış olan dünün şanssız çocukları, bugün gazetelerin üçüncü sayfalarını kırmızıya boyuyorlar…