Cemâat tek tük camiye girmekte…
Vâiz kürsüde... Girenlerin arasında... O... Hızır Aleyhisselâm...
Hızır’da onlardan biri gibi gidiyor bir köşeye oturuyor.
Kürsüde vâiz sohbete başlıyor...
Hızır'ın yanına bir adam gelip oturuyor. Cami yavaş yavaş dolmakta...
Adam, bir müddet sonra uyuklar bir vaziyette sallanıyor, ha uyudu ha uyuyacak.
Hızır adamı dürtüklüyor:
- Uyuyacaksın!
Adam:
- Uyumam, beni rahat bırak!
Hızır ses etmez, ancak ezan okundu okunacak, adam ha uyudu ha uyuyacak, bir daha dürtükleyerek:
- Uyuyacaksın dedim.
Adam:
- Ben de sana “Uyumam, beni rahat bırak!” dedim. Rahat bırak beni. Rahat bırak yoksa, Hızır olduğunu söylerim. Buradan çıkamazsın, bu kalabalık sakalında bir tel bırakmaz...
Hızır susar, gözlerine kapar, boynunu büker, Allah'a yönelir:
- Ya Rabbim! Bu nasıl iştir? Bu kulun benim kim olduğumu bildi. Bu nasıl iştir ki, bendeki listede bunun ismi yok?
Cevap gelir:
- Sana verilen listede “beni sevenlerin” isimleri var. O ise “benim sevdiklerimden!”
This entry was posted
on Cuma, Nisan 20, 2012
at 11:03
and is filed under
Allah dostlari,
Hayatin icinden...,
Hikmet Damlalari
. You can follow any responses to this entry through the
comments feed
.
Kayıtlar
