Sevgiyi yasamak ya da birine sevdigini soylemek neden zor gelirdi ki bilmem? Ben en sevdiklerime, aileme bile soylemekten utanirdim. :) Biri bana soylese utancimdan kizarir sanki ayy ne ayip sey soylemis gibilerde ters ters bakardim...:)) Simdi kendime cok kiziyorum da neyse ki cok gec olmadan yendim bu sacma psikolojiyi... Sevdigim herkese, kimseye aldiris etmeden acikca sevdigimi bir de defalarca soyluyorum..:)) Anaannemi bu konu da bunalttim mesela..:)) Cocuklarima da elimden geldigi kadar soylemeye calisiyorum.. Gecen aksam oglum yatmadan bana seslendi ve beni cok sevdigini soyledi.. Hamdolsun ki cabam bosuna gitmedi diye sevindim... insanlar sadece sorunlarini degil, duygularini da paylasmali ve bunun gercek bir terapi oldugu kanisindayim...
Asagi da paylastigim yazi bu konuyu cok guzel ozetlemis, buyrun okuyalim ve hissemizi alalim insaallah...
Şayet aile fertlerinde Allah için sevme düşüncesi olmazsa, âilelerin huzûru, toplumların saadeti paymâl edilir, zir ü zeber olur...
Sevgi giren eve, doktor girer mi? Sevgi bir şifa kaynağıdır. Sevgi ateşi, seveni ısıtır, nefreti yakar!Şaşmaz ve şaşırtmaz mihmandarımız Hz.Muhammed’in (asm) tavsiyelerini günlük hayatımıza yansıtabilirsek, onun sevgi dersi, meltem rüzgârı gibi dalga dalga yayılarak aile fertlerini sarmalayarak kucaklar.
Birbirini Allah için sevenlerin yüreğinden dökülen kelimeler, hem samimiyeti, hem de hayır dualarını ebedileştirir. İşte iki cihan saadetine açılan nurani yol bu sevgiden geçer.
Bir gün Peygamber Efendimizin (asm) huzurunda olan biri, kalkıp gitmekte olan diğer bir Müslüman’ın arkasından:
“Ya Resûlullah, ben bu giden adamı çok seviyorum” der.
Peygamberimiz (asm):
“Kendisine bunu söyledin mi?”
“Hayır.”
“Bunu hemen bildir.”
Arkasından koşuşturarak:
“Ben seni Allah için seviyorum” der. O da:
“Öyle ise beni uğrunda sevdiğin Allah da seni sevsin.”
Şayet onun sevgi modeli olmasıydı bizim sevgimiz de elbet eksik, çok eksik kalırdı.
Gönüllerde hapsolan sevgi kifayet etmez. Zira, sevgi gibi hayatî duygular dışa vurulursa esas fonksiyonlarını icra ederler.
Kendi dünyamızdaki hisler karşımızdakine bir şekilde ulaştırılmayı bekler. Öyle ise sevgimizi kelimelere dökmeliyiz:
“Seni Allah için seviyorum.”
diyebilmek hakiki sevginin en özlü ilânıdır. Eğer istersek sevgimizin gücünü, kararlılığını daha kuvvetli ifade edebiliriz. Sevdiğimiz kişinin güzel hasletlerini, hoşlandığımız tutum ve davranışlarını dile getirerek yapabiliriz. Bu, iki taraf için de olumlu duyguları harekete geçirecektir. Hem takdir eden mutlu olacak, hem de takdir edilen. Biri güzel gördüğü, diğeri de güzel görüldüğü için... Böylece iki yürek arasında kurulan köprü, sağlıklı ve dayanıklı olurken; nice manevî fırtınalar karşısında uzun yıllar boyu dimdik ayakta kalabilecektir.
İşte, evlilik çatısı altında bir araya gelen ve kurdukları köprüde dikkatle ilerleyen aile bireylerinin en güçlü anahtarı sevgide saklı. Bu, kimi zaman bir şemsiye hüviyetindedir, kimi zaman bir sal. Önemli olan onu hiçbir zaman yanımızdan ayırmamızdır. Çünkü her kapıyı açan, her sıkıntıyı yok eden, her problemi ortadan kaldıran sevgidir.
Hatırınızdan çıkarmayın:
Sevgi halkaları yalnızca parmaklara takılı ise, kolayca çıkar.
Kalbe takılırsa, onları hiçbir güç çıkaramaz!
Eşinize sevdiğinizi söylemek, köprüde sağlam adımlarla yürüyebilmektir.
Yürüyüşün selâmeti, çift taraflı sevgiye bağlı.
Kadın kadar, erkeğin de sevildiğini sık sık duymaya ihtiyacı vardır.
Çünkü bu da, fıtratmıza yerleştirilmiştir.
Böylece varlığının tüm zerreleriyle sevildiğini bilen eşler sükûnet bulacak, birbirlerini hep bu sükûnete davet edecek ve beraber ortak bir huzur iklimi bulacaklardır.
Ve sevginin kaynama derecesi aşkı kaybetmeyeceklerdir.
Ali FERŞADOĞLU
Kayıtlar
