Merhaba arkadaslar, Uzun zamandir teknik nedenlerden dolayi bloguma giremiyorum. Biraktiginiz yorumlar ve ben yokken dahi gostermis oldugunuz ilgi icin tesekkur ediyorum.
Herkesin bayramini en icten dileklerimle kutluyorum... Rabb'im sevdiklerinizle birlikte nice bayramlar nasip etsin insallah...

Bugunun benim icin ayri bir hatirasi var. 30 Agustos...Sizinle paylasmak istiyorum. Ben ortaokul yillarindan itibaren kapanmayi cok istiyordum, hatta imam hatibe gidip bilmedigim ne varsa ogrenmek...
Icim dolup dolup tasiyordu bu anlamda... Fakat o zamanlar hatirlarsiniz belki, Fadima Sahin olaylarini, haberlerde hep onlar vardi. Bizimkileri ikna edemedim bir turlu bu yuzden...

Aradan yillar gecti ben hala icimde sonduremedigim bir yangin ve bitmek tukenmek bilmeyen bir hirs ve ogrenme ask vardi... Zaman gecmiyordu sanki...
Bir gun halamin kizi (Allah razi olsun Esma abla) bana Imam-i Gazali'nin Abidler Yolu adli kitabini hediye etti ve bana bu kitabi yalniz okumakla kalmamami ezberlememi soyledi... Ve ben defalarca okudum buyudum, okudum agladim, okudukca yandim da yandim...
Inanan bir insan olarak nasil olur da Allah'in emrini yerine getiremiyordum. Bu hal  beni bayagi yormaya baslamisti ve geceler boyu sabahlara kadar dualar ediyor ve Rabb'im'den bir vesile ile beni nasiplendirmesini bekliyordum...

Onumde hazirlandigim bir universite sinavi varken bu nasil mumkun olabilirdi ki? Ailemin benden beklentisi hep bu baglam da gelisiyordu. Bir gun ne olduysa ruya mi gordu babacigim bilmiyorum... Bana gelip kapanabilecegimi kendisi soyledi... Gidip istedigim gibi alisverisimi yapabilecegimi ve artik bu konu da arkam da oldugunu ifade etti...

Hayatimda ilk defa sevincten agladigimi hatirliyorum... Artik izin almistim, kapanabilecektim ve bunu hemen bu haftanin ilk Cumasi yapmaliydim... 30 Agustos Cuma gunu... Benim hakikaten zaferim olmustu...:))

Hayal kurardim ilk kapandigim gun ilk namazimi Sultanahmette kilacagim diye...Iste o nasip olmadi... Mardin'den misafirlerimiz vardi ve annem onlari gezmeye goturmemiz gerektigini Burgaz adaya gidecegimizi soyledi. Nasil uzuldum anlatamam...:))

Tabii bizim aile o zamanlar gayet modern falan yani annem zaten benim basimin etini yiyip duruyordu zamansiz kapandigim icin...Ona gore de universite sinavindan sonra kapanmaliydim... Fazla itiraz etme luksum yoktu...

Hic unutamiyorum  yaaa ilk kapandigim gun Burgaz adaya gittim ve deniz kenarin da bir kosede oturup onlari izlemek zorun da kalmistim...:))

Lise son siniftaydim o zaman... Ikinci girisimde sinavi kazanmistim ve beni bir imtihan daha bekliyordu...:( Annemin hayali olan bir universiteyi ve istedigi bolumu kazanmistim... Tehtitler hava da ucuyordu basimi acip okumam gerektigi konusunda... Kolun da bileziktir diploma, yarin oburgun kocana el mi acacaksin vs...:)) Daha neler neler...

Nasil sikilmistim anlatamam...Yeni kapanmistim ve cok zor kapanmistim, benim icin o kadar kiymetliydi ki bir ayet tasiyorum basim da diye dusunuyordum...

O cok degerli, o cok kiymetli ondan bu kadar kolay vazgecmemeliydim... Universite kapisindan iceri alinmadigim da hayatimin en onemli donum noktasi olacak karari vermek durumundaydim. Arkamda araba da annemin, anaannemin ve teyzemin sakin yapma dercesine o bakislarinin baskisi uzerimde tonlarca agirlik hissetirmisti.

Ne yapacagimi bilemedim, derin bir boslukta hizlica duserken canim babacigim demez mi ''kizim ne karar verirsen ver arkandayim, basortunun senin icin bu kadar onemli oldugunu bilmiyordum...'' Ben de, gozlerim dolu dolu, huzne bogulmus yuregimin carpintisindan bitap dusmus bir halde, kisik  sesle ''Allah razi olsun baba diploma icin basimi acmayacagim, ahirette Allah'in huzurunda sag elimden alacagim diplomamin pesinden gitmek istiyorum ben'' dedim... O da ''yolun acik olsun'' dedi. :))
O gun cok huzurlu gecirdim... Lakin evde uzun muddet matem havasi vardi... Guzel Allah'im bir kac sene sonra annecigime de nasip etti hamdolsun o da kapandi... Sonrasin da kardeslerimde, arkadaslarimda nasiblendi derken hep iyi seyler oldu...

Uzun uzun yazdim ama umarim sikilmamissinizdir... Kaldi ki bu ozet gectigim hali...:)
Gunlugumde bu mevzu ile bir ajanda doldurdum... Herkesin hayatin da vardir boyle unutamadigi anilari...

Hayatim da hic bir zaman tevekkulu birakmadim ve herseyin hayirlisinin pesinde oldum... Yani herseyimle kendimi Mevla'ya biraktim...
Ve o beni gercekten yari yolda hic birakmadi...
Nasip ettigi her seye kocaman bir eyvallah dedim hep...
Lutfun da hos, kahrinda hos dedim...

'Ayakkabi bagi dahi olsa Allah'tan isteyin' diyor ya guzeller guzeli Efendim (sav).
Ben de ufacik dahi bir sey olsa kucumsemeden Allah'tan istedim hamdolsun mucizeleriyle hep yanim da oldugunu hissettirdi... Layik degilim, hic bir zaman O'na layik bir kul olmadim ama O hep benimleydi...
Allah'im Seni coook Seviyorum ama bana Efendimiz (sav)'in Seni Sevdigi gibi Seni sevmeyi nasip et ve Efendimiz (sav)'in senden korktugu gibi Senden korkmayi nasip et...amin
Zatinin celaline ve saltanatinin buyuklugune yakisir sekilde sana her sey icin hamdolsun!

Ramazan Bayraminiz Mubarek Olsun...:)) Sevgilerimle